Exposure

Veel mensen met PTSS  hebben sirenes als triggers.

We zijn bezig met  een experiment om tijdens EXPOSURE

de sirene af  te laten gaan, zodat we de directe trigger kunnen verminderen.

Het exposure verslag

Dit is mijn persoonlijke verhaal over de sirene exposure om PTSS triggers te verminderen.

De sirenes van de hulpdiensten waren voor mij een PTSS trigger. (voor uitleg over PTSS zie elders). Door sirenes schoot ik 18 jaar lang in de PTSS-hyper-alertheid na een traumatische ervaring met een ernstig auto-ongeval.

Om de PTSS te verminderen en mijn leven te verbeteren, wilde ik niet bij elke sirene in de hyper-alertheid te schieten. Ik kwam zelf op het idee om een experiment te doen, waarbij ik mezelf direct bloot ging stellen aan de sirene geluiden.

De reguliere hulpverlening heeft geen ervaring met deze vorm van trigger vermindering. Men wilde mij ondersteunen, maar de uitvoering moest ik zelf regelen en organiseren.

Ik ben in de week daarna bij de Koninklijke Marechaussee gaan vragen of ze mee wilden werken aan een experiment om het verminderen van de PTSS-trigger bij een directe blootstelling aan het geluid mogelijk was.

De Koninklijke Marechaussee heeft mijn klachten geverifieerd bij de reguliere hulpverlening en was geïnteresseerd in het experiment om sirene triggers te verminderen.

De afspraken werden door mij gemaakt.

Voor de eerste exposure dacht ik: zo gezegd, zo gedaan. Dat viel tegen.

In het experiment werd ik in de auto gezet, waarna men onverwacht de sirene en/of de zwaailichten aanzette. Vervolgens kwam de hyper-alertheid reactie, de emotionele reactie en daarna de ontspanning. Onder begeleiding van psycholoog en personeel van de KM werd de heftigheid van de reactie beoordeeld en verminderd.

Daarna stond ik naast de auto en deed men het nog een keer.

De eerste exposure hakte er flink in en was heftig. De emoties liepen hoog op en de trigger manifesteerde zich duidelijk in mijn lichaam. Zodra de sirene aanging, bleek ik te verstarren, mijn spieren spanden zich en de hyper-alertheid donderde door mijn hoofd. Het ontspannen van spieren en hoofd, omdat ik weet dat het alleen het sirene geluid en de zwaailichten zijn, zonder ongeluk, lukte heel matig.

Bijstand van de psycholoog en de mensen van de KM maakten het mogelijk om redelijk ontspannen naar huis te kunnen. Er was geen twijfel over dat deze trigger voor mij bestond en dat ik het nog niet had opgelost.

Hierop besloten we drie weken erna dezelfde exposure te gaan doen. Dezelfde auto werd ingezet en deze exposure bevatte minder momenten, dat het stressniveau extreem omhoog opliep. Er bleek inmiddels een soort controleerbaarheid op mijn hyper-alerte reactie te zijn ontstaan. Na het horen van de sirene kon ik redelijk vlug mijn spieren ontspannen en de hyper-alertheid onderdrukken en kalmeren. Dat was een bemoedigend resultaat.

De KM zelf bood de derde exposure aan, omdat men graag wilde weten – net als ik – wat na twee maanden het blijvende effect van de sirene nog was.

De derde en laatste exposure die ik heb gedaan was kort maar krachtig.

Na weer een rondje in de auto gezeten te hebben, werd opnieuw twee keer onverwacht de zwaailichten en sirene aangedaan.

Ik merkte zelf dat ik de zwaailichten niet meer volgde of dat ze echt opvielen in mijn beleving.

Ik stond nog even te praten, lette niet op waar de auto was en hoorde de loeiende sirene heel dicht achter mij. De auto stond pal achter me.

Hiervan schrok ik heel even, maar ik bleef verder kalm en schoot niet meer in de hyper-alertheid. Dat iemand schrikt van iets onverwachts is normaal en mijn reactie was normaal! De trigger was verminderd tot bijna nul!!!

Ik reageer nu anders op sirenes. Ik volg de sirene wel, weet waar hij is om de hulpdienst ruimte te geven, mocht hij langs mij willen maar daarna vergeet ik het ook weer.

De sirene-trigger in mijn PTSS is over.

Het initiatief van deze exposure heb ik zelf genomen, omdat ik zelf van deze trigger af wilde. Hiervoor moest ik alles zelf regelen.

Reguliere hulpverlening biedt deze vorm van trigger-vermindering niet.

Dankbetuiging:

De psycholoog heeft mij tijdens de voorbereiding en exposure bijgestaan om het verleden te wisselen met het heden. De koninklijke marechaussee ben ik dankbaar omdat ze mee wilde werken en mensen en voertuigen tot beschikking stelde om deze exposure mogelijk te maken.

Het vervolg:

Het is nog niet klaar. Er zijn veel mensen voor wie sirenes en zwaailichten een trigger zijn om terug te vallen in momenten van grote pijn en verdriet. Ook voor hen moet het mogelijk zijn, om door deze directe exposure vorm de trigger te kunnen verminderen.

Exposure Trauma Helikopter